Reel bad Arabs

 

Gisteravond mochten we bij een verjaardagsfeest zijn, heel gezellig in een restaurant downtown. Heerlijk gegeten en leuke mensen ontmoet. Eén van de gasten leest ons blog ook mee en vertelde dat hij het af en toe als misschien ‘te’ positief las. Het is iemand die hier al jaren woont en het land goed kent.

We waren het eens met zijn bemerking maar gaven ook meteen aan waarom we dit doen. Er wordt al zoveel negatiefs over de Arabische wereld, de moslim wereld geschreven. Een heleboel daarvan klopt totaal niet. Lezen mensen daar doorheen? Duidelijk is dat deze wereld een negatief stempel heeft. Waarom zouden wij dan niet íets te positief schrijven, misschien een beetje rooskleurig om de balans te herstellen?

W zijn niet naïef, in de jaren dat we hier al gewoond hebben en in de andere jaren waarin we regelmatig op bezoek kwamen hebben we heus negatieve dingen meegemaakt. Ook bij ons is wel eens iets gestolen, ook Lucy heeft wel eens aanrakingen gehad waar ze niet blij mee was. We kunnen nog wel meer opschrijven. Maar wat is de realiteit? Dit gebeurt overal in de wereld. Waarom zijn deze dingen vaak grootser wanneer ze in het Midden Oosten gebeuren?

Waarom wordt in de pers zo makkelijk meteen naar de moslim wereld gewezen? Nadat afgelopen week de verschrikkelijke moorden in Orlando plaats vond hoorden we in het nieuws meteen: ‘Afghaanse achtergrond, waarschijnlijk IS, aanslag.. maar het moet nog wel onderzocht en bevestigd worden‘. Naar onze mening is het nooit constructief geweest en zal het ook nooit constructief zijn om met dergelijke stigmatiserende uitspraken klaar te staan; als er één ding is dat we willen zijn is het wel opbouwend.

Een vriendin schreef op Facebook, ook naar aanleiding van deze moorden, de foto’s die je van Orlando te zien krijgt, zijn mensen die elkaar hebben omhelsd uit verdriet en voor troost.Geen foto’s van verbrande lijken of auto’s of iets van vernieling en chaos. Hoe anders zijn de beelden na aanslagen in Baghdad of Ankara of Damascus? Rennende, schreeuwende, huilende mensen, ambulances die op en neer rijden, ravage op de achtergrond….

Toen wij in 2006 net terug waren in Nederland waren we in Den Haag bij een presentatie van Jack Shaheen, de auteur van het boek  ‘Reel bad Arabs’. Hiermee liet hij zo duidelijk zien dat in Hollywood-films er zelden een Arabier is met een positieve rol. Het is zoeken naar die uitzondering.

En daarom willen we graag een positief, misschien iets te positief beeld geven van het leven in Jordanië, ondanks alles wat er in deze regio gaande is, Jordanië blijft een rots van rust in een woelige zee. Ja, er is hier veel verdriet, het land puilt uit van de vluchtelingen. Maar ondertussen proberen we er met elkaar iets van te maken en voelen we een enorme kracht in dit land. Wij zijn blij hier te mogen wonen en proberen ons -positieve- steentje bij te dragen. 

Reel bad Arabs

 

Last Wednesday night we were invited to a birthday party held at a very cozy restaurant in downtown Amman. We enjoyed the nice food and lovely people. One of the guests confessed to being a regular reader of our blog and stated that he considered it occasionally as too positive. He is somebody who has been living here for years and knows the country well.

We could understand why he said this but could also reply right away why we do what we do. It so happens that what is presented in the media about the Arab and the Muslim world is negative and  at times just not correct . Would the public be able to realise this, to see through  this? This part of the world is often presented in a negative connotation. Why shouldn’t we present a positive image in our blog of our life in Jordan and even paint a rosy picture in order to balance things?  

We’re not naive. Of course both during the years when we were residents in Jordan and in those years when we were visitors we have had our share of negative and even outright bad experiences. Valuables have been stolen from us and Lucy has been ‘felt up’ a couple of times. But did these bad experiences truly cover how we felt reality here? These bad things can and do happen all over the world.  Why should we make these bad experiences more prominent when they happen in the Middle East?

We are amazed to notice how ready the media are to attribute responsibility to the Muslims. When the terrible mass murder in Orlando had taken place last week we heard the news state right away, “The murderer is of Afghan descent, it is probably an IS attack, but this still has to be investigated and confirmed.” In our view it never has been and never will be constructive to stand ready with such stigmatising judgments;  and if there is one thing we wish to be in life it is constructive.

As an aside: a lady-friend of Lucy wrote on Facebook, partly in response to these killings, that the pictures you see of Orlando, are pictures of people who embrace each other in grief and consolation. No pictures of burned bodies or cars or anything of destruction and chaos. How different are the images after attacks in Baghdad or Damascus or Ankara. Here the pictures depict running, screaming, crying people, ambulances driving up and down, havoc in the background ….

In 2006 when we were in The Hague in the Netherlands  we attended a presentation by Jack Shaheen, author of  a book entitled ‘Reel Bad Arabs‘. In his book he tried to show that in Hollywood movies there hardly ever is a sympathetic Arab. It took some effort to come up with a handful of movies where Arabs did have a positive role…

And that is another reason why  we would like to present a positive image of life in Jordan in our blog, by times even stressing the rosy aspects. In spite of all that is going on in the region, Jordan remains a rock of stability in a churning sea. Admittedly there is much grief, the country has to handle more than its share of  refugees, but in the meantime we try improve this place together and we feel a tremendous power and pride in this country while doing so. We are glad to live here and to do our bit.

Bureaucracy

Wednesday, June 8:

As many of you know, the container with our furniture still hasn’t arrived. However it is already on Jordanian soil!

What happened? The first part of this story is ‘water under the bridge’: the container was loaded aboard a ship that didn’t sail to Jordan but to Malaysia  instead where it had a two week stopover on the quay.

In the last week of May we received an email from our agent informing us that the boat with our container had docked in the port of Aqaba. It would be off loaded and put on a truck to Amman. The agent kept us up to date  via email and phone on a daily basis, sometimes even calling us twice a day. Such attention to service!  We secretly harboured the hope that we would have our stuff before the start of Ramadan, but that would be a tight race.

And indeed, it didn’t happen. We then started to reckon with the possibility that we would only receive the container after Ramadan, so 28 days later, as labour is very slow during the Holy month of Ramadan. 

Last Saturday morning we received a phone call that we should be ready to report at the Amman customs office at very short notice in order to sign for our container. The whole day nothing, just at the end of office hours we got another call that it would not happen that day but likely tomorrow:  bukra, insh’allah … Sunday of course nothing happened but like the day before we got a call just before close of business that today unfortunately it had not been possible and so it would be the next day, Monday, insh-allah. 

And lo and behold indeed on Monday suddenly, ‘Yes!’ the telephone rang.: ‘Report to Amman customs office asap.’  We dropped everything we were doing, hailed a taxi and raced towards the office, or that at least was our intention. Unfortunately the taxi driver was suffering badly from the Ramadan fasting and seemed unable to find the accelerator. The cab ride brought us to south Amman in a new built area where we had never been before so we had to call our agent for directions a couple of times before we arrived at Customs. Here our luck changed for the better as an employee of our agent was waiting for us at the gate.  We walked onto the grounds, which were un-Jordanian unclean we felt almost like we were back in Nigeria. Stench, dirt, throngs of sweating people queuing for windows manned by indolent officials. (Not surprisingly perhaps as it was almost 40 degrees Celsius and the first day of Ramadan). We signed a form that we agreed to let our agent handle the container than moved on to another office where our agent was looking for an official. Though our agent employee spoke broken English he was clearly well connected. He jumped the queue of sweaty people, got the required stamp and signature right away, turned back to us and told us that we could go home now and let him do his work: representing us during the inspection of the container where the value of its contents (our furniture) would be assessed. Our agent said he would ensure that we would have to pay the smallest tax amount possible. As he had impressed us with his display of finding the right official and getting signatures and stamps within ten minutes it seemed a responsible thing to do to follow his suggestion, go to our cool home, wait for his call to learn how much tax we had to pay and then return to the Customs office with the money in cash. 

Of course, and we could have known this, all this was not going to happen on the same day and not on the day after either. What we did get instead were daily calls from our agent at 14:58 hrs. that: ‘unfortunately things had not gone as planned, as you know working times were 10-15 due to Ramadan, but tomorrow morning your container will be the first to be inspected, you can expect a call to report at the Customs office to pay your taxes around noon’.

I have started to  write this blog on Wednesday, 14:00 hrs. and still no call. Even if we would be called now, we cannot get at Customs before 15 o’clock 

Will it indeed be after Ramadan before this whole customs clearing is processed?

This whole bureaucratic lethargy is so annoying. We know this is the way things are done in Jordan. We can shout ‘Yalla, yalla’  but it wouldn’t make a difference this time. We are very pleased that we are informed properly, this makes it a lot easier to accept.

Because we have to wait so many weeks longer for our stuff we notice the effects it has on our social life. We would like to invite people to come over to our house,  we would like to put on fresh clothes, we both are busy with various activities and cannot do those the way we want the to do as this requires our books, our stuff and all of this is in the container.

Of course, we are trying to make the best of it but notice that we’re stretched and try not to snap because of all the frustration. Sessions and workshops that were scheduled for early May have been postponed or even cancelled and now have to be rescheduled till after Ramadan. Not just annoying for us but also for those who had eagerly made appointments.

It’s an hour later now, I just had a phone call. No need to come to the office, the amount was paid for us by the agent and we will be billed. And though the amount it still is a hefty one, it is considerably lower than what we had anticipated.

During the telephone message it was hinted  that now the container is released by Customs it might be on our doorstep even today. 

As it  is now 14:55 hrs. this is too good to be true and indeed it isn’t. A few minutes later the telephone rings again announcing  it will be tomorrow, insh’allah ….

Secretly we are relieved by this delay as we were invited by friends to break the fast with them (iftar) and not a chance we can cancel  to at the last moment.

Now it is Friday and this blog will be released shortly. 

Yesterday afternoon at 13:00 we received a call from our agent that their team would be at our house in half an hour.  For a change they delivered promptly: at 15:00 hrs. our house was full of boxes .The party has started … we can unpack, install ourselves, create our home in Jordan!

https://s.yimg.com/rq/darla/2-9-13/html/r-sf.html

Bureaucratie

Woensdag, 8 juni:

Zoals jullie misschien in de gaten hebben,  onze container is nog steeds onderweg. Gelukkig staat ‘ie wel al , eindelijk, op Jordaanse bodem!

Hoe gaat dat dan zo’n beetje? Over het eerste deel van de route hebben we het maar niet meer, de container stond simpelweg op een boot waar ‘ie niet hoorde en heeft 2 weken ‘vakantie’ in Maleisië gehad.

Eind mei kregen we een email van de rederij dat de boot met onze container voor de haven van Aqaba lag. De spullen zouden worden overgeladen en naar de haven gaan. Dat heeft alles bij elkaar nog wel een paar dagen geduurd. Daarna is alles op een vrachtwagen gezet en naar Amman gebracht. De rederij hield ons via email en telefoon bijna dagelijks en waar nodig meerdere malen per dag, op de hoogte.

We hoopten alleen dat we onze spullen voor het begin van de Ramadan thuis zouden hebben staan, het zou krap worden.

Helaas, dat is niet gelukt. Wij hebben er al een tijdje rekening mee gehouden en zelfs bedacht dat, mocht het voor de Ramadan niet lukken, het pas na de Ramadan zou gebeuren. Per slot van rekening wordt er overdag een stuk minder gewerkt en ’s avonds is iedereen met andere dingen bezig.

Afgelopen zaterdag zouden we een telefoontje krijgen waarna we onmiddellijk naar het import kantoor zouden moeten komen.  Het telefoontje kregen we maar pas aan het einde van de dag, het was die dag toch niet gelukt, morgen, bukra, insh’allah…  Zondag uiteraard ook niets maar wel keurig op de hoogte gehouden. Maandag ineens, ja! Wij naar het import kantoor met een taxi. Taxi-chauffeur onze telefoon gegeven zodat hij van de medewerker kon horen waar het kantoor zit. Een heel eind ten zuiden van Amman, een deel van de stad dat wij niet kenden omdat het er 10 jaar geleden nog niet was. En nu, helemaal volgebouwd, we keken onze ogen uit.  Taxi-chauffeur (wat een Jan Doedel, hij leek zijn gaspedaal niet te kunnen vinden) heeft ons afgezet en een medewerker stond bij de ingang op ons te wachten. We liepen het terrein op, het was zelfs on-arabisch, we voelden ons bijna terug in Nigeria. Stank, vies, veel zwetende mensen (logisch, het was bijna 40 graden en ook nog eens eerste dag Ramadan). Na veel papieren en een paar handtekeningen volgden we de man naar een ander kantoor waar hij iemand zocht, we bleven met hem een paar rondjes lopen. Uiteindelijk de juiste man met de juiste handtekening en wij konden weer naar huis gaan met de mededeling dat de douane nu onze container zou openen, de waarde gaat bepalen (wij moeten -officieel- behoorlijk wat tax betalen om alles in te voeren) en die zouden ons eind van de middag bellen met het te betalen bedrag en om af te spreken wanneer alles geleverd zou worden.

Uiteraard lukte dat maandag niet meer, en dinsdag ook niet. We kregen om 14:58 keurig een telefoontje dat het niet lukte. Er wordt deze weken van 10-15 gewerkt, morgen ochtend zijn jullie de eersten , rond het middaguur kun je een telefoontje verwachten.

Ik schrijf dit stuk op woensdag, 14:00 uur en nog niets. Al zouden we nu nog gebeld worden, we kunnen er pas morgen heen, voor 15:00 krijgen we de hele administratie toch niet meer rond.

Zouden we toch gelijk krijgen en het na de Ramadan gaat worden?

Natuurlijk balen we behoorlijk zoals het gaat. De manier van werken in Jordanië kennen we. We kunnen wel ‘yalla, alla ‘ gaan roepen maar zo werkt het hier niet. We zijn enorm blij dat we wel goed op de hoogte worden gehouden, dat maakt het een stuk makkelijker om te accepteren.

Doordat we nu al zo’n 6 weken langer op onze spullen moeten wachten merken we wel dat het effect heeft op je sociale leven (je wilt mensen graag uitnodigen in je eigen huis), de behoeft om eindelijk eens andere kleren aan te trekken, we zijn beiden druk bezig met diverse activiteiten en kunnen daarin ook niet datgene doen wat we willen. We hebben daarvoor onze boeken nodig, andere materialen en alles zit in de container.

We proberen er nog steeds het beste van te maken maar merken dat de rek er af en toe wat uit is omdat we op sommige fronten niet verder kunnen door gebrek aan die materialen. Workshops die begin mei waren gepland moeten hierdoor worden uitgesteld en zullen nu pas na de Ramadan plaats vinden. Niet alleen vervelend voor ons maar vooral ook voor degenen die zich hadden aangemeld.

 

Inmiddels zijn we een uur verder, we kregen bij mijn laatste woorden een telefoontje, bijna hét telefoontje. We weten nu wat we aan invoer moeten betalen en, hoewel nog steeds een leuk bedrag, het viel ons enorm mee!

Daarbij ook meteen de mededeling dat er misschien vandaag nog een container op de stoep staat daar krijgen we nog bericht over. Het is nu 14:55, spannend! En als ze idd zometeen nog komen, lukt het dan om alles voor 19:00 in huis te hebben (5 trappen op zonder lift) want we worden om 19:15 stipt bij vrienden verwacht om met hen het vasten te breken. Dat is geen gelegenheid die we op het laatste moment nog af kunnen zeggen.

15:05… telefoon, morgen, insh’allah….

 

Inmiddels is het vrijdag, het blog gaat zo de lucht in. Gistermiddag om 13:00 uur kregen we een telefoontje dat ze er over een half uur zouden zijn. Om 15:00 uur stonden we samen in huis vol met dozen… Het feest is begonnen… we kunnen gaan uitpakken, inrichten, een ‘thuis’ creëren……

 

 

 

 

Feast for the senses

Ramadan is coming to town and do we notice! A few weeks ago we walked into a supermarket and thought: “‘Shu yanni?’, Christmas department?” But before we had figured it out we already realised:  Of course it is Ramadan, with all these lights and decorations everywhere! Somehow it seems that a different energy is emerging during this period. Something festive is in the air!

There is an abundance of food on sale the shops and much of it is exclusively for Ramadan. The most gorgeous things, the most beautiful colours and the most delicious smells permeate all of Amman. It is a feast for all the senses. When Ramadan will actually have started the cooking gets more prominent and thus it will become a feast of smell and taste in particular.

In the attached picture you can see the Mansaf, a traditional Jordanian dish. Usually made in huge quantities  and consumed if possible with everybody, family and friends, sitting around a huge serving plate. Its rice is cooked in yogurt and contains lamb, chicken and many more ingredients. Usually it is eaten starting from the outside working towards the centre of the plate, using your hands which we believe only enhances its flavour and its taste. Eating together, sharing, it is all such a cozy and bonding experience in the spirit of Ramadan! For all of you who will come to visit us, this certainly will be on our to-do list, you owe it to yourself to savour these flavours.

Also piled up in the shops next to the pots and pans are the family packs of detergents and cleaning stuff. It seems that Ramadan not only requires the house to be spotlessly clean but also that everything should be bought brand new. The buzz of excitement definitely seizes the people.

This week a lot of events took place for the last time before Ramadan starts, because during this month a lot of things go differently. We notice it in our own social activities, which normally are scheduled at the end of the afternoon or in the evening and have now come to a halt. During Ramadan, one fasts during the day while the hours from sunset on is when the cooking and the dining take place. There simply is no time left for other social activities. Those who can try to sleep during the day as much as possible and only come to life after dusk. 

During our previous stay in Amman, when Jeroen had his  9 to 5 job at the embassy  we had not experienced  Ramadan so intensely as we do now.  This time we are a lot more free and intent to let Ramadan engulf us, we will see what is going to be our rhythm of life. We will continue to eat and drink during the day but, often subconsciously, we eat and drink  a lot less and the little that we consume we consume discreetly indoors.

We also hope to experience to break the fast with our friends after dusk and enjoy a meal together. We know that breaking the fast in Jordan almost always starts with eating a few dates on an empty stomach and drink some water or milk in order to get the digestion going, and after that ….we let ourselves be surprised by our friends, the Jordanians.

 

The Nick Page on

https://s.yimg.com/rq/darla/2-9-5/html/r-sf.html

Feest voor de zintuigen

De Ramadan komt eraan en dat merken we! Een paar weken geleden liepen we in een grote supermarkt en dachten ‘Shu yanni?, Kerstafdeling?’, maar nog voordat we die hele zin hadden bedacht wisten we het al ‘Ramadan!’ Natuurlijk, overal lampen en versieringen! Op de één of andere manier komt er in deze periode een andere energie los. Er gaat iets feestelijks gebeuren!

In de winkels ligt een overvloed aan voedsel, veel is exclusief voor de Ramadan. De lekkerste dingen, de mooiste kleuren en de heerlijkste geuren. Het is een feest voor alle zintuigen. Wanneer de Ramadan straks echt is begonnen en er gekookt gaat wordt het een feest van smaken en geuren.

Op de foto zie je de Mansaf, een traditioneel Jordaans gerecht. Veelal gemaakt in enorme hoeveelheden waarbij als het kan, iedereen om de schaal heen zit. Het is rijst gekookt in yoghurt met vaak lam, soms kip en nog veel meer ingrediënten. Meestal wordt dit met de hand, van de rand van de schaal naar binnen toe, gegeten en wij vinden dat deze manier van eten de smaak alleen maar ten goede komt. Samen eten, samen delen, zo gezellig om te doen! Voor een ieder die ons komt opzoeken staat dit zeker een keer op de menu kaart, dan kun je zelf die pracht aan smaken die erin zit eens proeven.

In de winkels staan naast de potten, pannen en serviezen ook de schoonmaak-middelen in maxi-verpakkingen opgestapeld. Het lijkt wel of het huis voor Ramadan helemaal schoon moet. Alle voor de Ramadan benodigde artikelen lijken er allemaal nieuw bij gekocht te moeten worden. Door de verwachting maakt een zekere opgewondenheid zich meester van de mensen.

Deze week gebeurden veel dingen voor het laatst, want tijdens de Ramadan wordt bijna alles stopgezet. We merken het aan onze eigen activiteiten, die normaal veelal aan het eind van de middag of in de avond gepland zijn en nu worden stopgezet. Gedurende Ramadan zijn de uren rond en na zonsondergang de tijden dat er gekookt en gegeten wordt na het vasten overdag. Dan is geen ruimte meer voor andere sociale activiteiten.

Mensen die de mogelijkheid hebben slapen overdag zoveel mogelijk en leven ’s nachts. We hebben vroeger Ramadan niet zo intensief meegemaakt omdat we toen min of meer in het 9-5 ritme zaten toen Jeroen nog zijn kantoor op de ambassade had. Nu zijn we vrijer en laten de Ramadan over ons heen komen, eens kijken hoe ons ritme gaat worden, we zien het wel.

Ook hopen we diverse keren met vrienden het breken van het vasten mee te maken en met hen, zodra het donker is, een maal te nuttigen. Bijna altijd begint dat in Jordanië met het eten van een paar dadels op de nuchtere maag. Water of melk erbij en daarna…. we laten ons graag verrassen. 

Ook voor ons, als niet-moslims, is Ramadan een bijzondere tijd. Wij eten en drinken overdag wel, doen het vaak onbewust een stuk minder en discreet binnenshuis. We laten weten hoe het ons vergaat.